Bevalling (17 november 2000)

 

17-11-’00

Het is zo ver!!!!!

Vanaf 8 uur heb ik weeën om de 15/20min. Dit is het, ik voel het gewoon. Ik heb je vader gebeld om 8.30 dat hij naar huis moet komen want je wordt straks geboren!!!! Je grote broer gaat naar opa en oma Nieuwenweg want wij vonden hem nog een beetje te jong om erbij te zijn. Opa heeft hem om 10.30 op gehaald. We hebben eerst nog even samen zijn tas ingepakt. Hij vroeg wat er nu ging gebeuren en of ik veel pijn zou hebben. Ik heb het hem even uit gelegd en toen kwam opa al om hem op te halen.

*

Het is nu 10.50 en ze komen om de 8min. Ik moet nu stoppen want iedereen is er. SUCCES!!!! En doe je best!!

*

Je bent er!!!! Om 15.25 ben je geboren en je was er zo. Ik heb drie keer geperst en je was er. Dat ging dus ontzettend snel. Ze waren me op een gegeven moment gewoon vergeten! Ze zaten lekker met z’n allen op de bank te teuten en ik lag daar m’n persweeën op te vangen. Ik maak geen rare geluiden tijdens de bevalling en lig heel rustig pijn te lijden zeg maar. Ik wist ook niet hoeveel centimeter ontsluiting ik had maar op een gegeven moment kon ik het gewoon niet meer op houden. Ik zei dus ook in één keer: “nu moet ik drukken en daar kwam al het vruchtwater al aan””. Nog twee keer drukken er je was er. Heel snel dus. Bij je broer moest ik twee uur persen bij jou heeft het 5min! geduurd. Je bent een wolk van een baby. En je hebt iets heel speciaals. Je hebt een chromosoompje meer dan wij. Ook wel Syndroom van Down genoemd. Ik had dus wel gelijk dat er iets speciaals met jou was. Ik hou ontzettend veel van je zoals je bent en wil je nooit meer missen. Toen je bij me op de buik lag zag ik het direct, maar je wilt het eerst niet weten en denkt; ‘’ik zie het verkeerd’’ Maar ik wist het al, ook al in de zwangerschap eigenlijk. Er heerste in één keer een hele andere sfeer. Iedereen zag wel wat maar zei niks. Papa liep mee naar het aankleedkussen op tafel en z’n gezicht sprak boekdelen; ’’ziet nou niemand wat of ben ik de enige die het ziet?’’ Uiteindelijk zegt hij tegen Judith(verloskundige) ;” wat heeft ze een dikke nek, of niet’’? Toen zei ze ; ‘’Ja,.. ik geloof dat ik iets zie aan haar dat lijkt op het syndroom van down!’’ Iedereen schrok en het ging vanaf toen ook allemaal heel snel. Je werd gauw aangekleed want je moest direct naar de kinderarts volgens Judith. Ze heeft hem gebeld maar hij vond het niet nodig want je had een apcar-score van 10-10!!(dus wat wil je nog meer!) we konden ook na het weekend komen. Na een paar minuten waren we over de grootste schrik heen en hebben we iedereen gebeld. Mijn zus Inge belde zelf al want zij had al het idee dat er iets aan de hand was (intuïtie) Ze is direct gekomen en zij direct:’’wat een mooie meid is dat”. En dat ben je ook. Ze is naar huis gegaan en is meteen het net opgegaan om allerlei informatie op te zoeken. Dat heeft ze ook gelijk gebracht. Judith vertelde ons ook dat we een echo van het hart moesten laten maken want sommige downtjes hebben hart problemen. Dus dat moesten we goed in de gaten houden. Iedereen reageerde trouwens heel fijn. Niemand reageerde eigenlijk negatief. Ze hadden allemaal zoiets van; ’’Als jullie er zo nuchter over denken en er geen problemen mee hebben, dan hebben wij dat ook niet”.

geboortekaartje Marijke

Je wou direct al aan de borst drinken maar ik wou dat niet. Met Tom hadden we daar heel veel problemen mee en ik wou dat nu niet weer meemaken. Ik had dat al besloten tijdens de zwangerschap. Je krijgt lekker de fles en zo kan papa je ook nog eens een keer voeden. Is voor mij natuurlijk ook wel handig vooral s’nachts. Je vader is nog mooi vrij en hoeft volgende week of zo pas weer naar z’n werk. Dus dat is wel lekker voor ons allemaal.

*

De kraamhulp is geweldig. Ze heet Karin en je bent voor haar ook het eerste downtje. Voor haar is het dus ook een hele nieuwe ervaring. Samen hebben we alles uit gezocht wat we allemaal moesten weten en papa heeft de stichting gebeld (Stichting Down Syndroom) en met Erik de Graaf gesproken. Dat was voor hem een heel stimulerend gesprek. Het heeft hem heel goed gedaan. We moesten naar Van der Wagen(kinderarts) voor controle en je hebt hem meteen onder geplast. Tot overmaat van ramp ging Karin er ook nog middenin zitten!! Lekker!! Hij kon niets aan je hartje horen en hij zei dan ook dat we dat bij de kinder-cardioloog moesten doen. Die komt eens in de zoveel maanden naar Hengelo vanuit Groningen om hier spreekuur te houden. Dus daar moesten we een afspraak voor maken. Verder was alles goed en Van der Wagen was zeer tevreden over je. Wat wil je nog meer. Je drinkt goed, je plast en poept ook goed en je houdt de temperatuur nu ook goed vast. Het gaat allemaal lekker. Je broer is ook helemaal weg van je. Hij dacht dat je al zelf wou eten toen papa je aan het voeden was en je en beetje tegen sputterde. Maar daar ben je toch nog wel een beetje te klein voor. We hebben een paar mooie foto’s van jullie gemaakt en video filmpjes.

Karin moet alweer weg maar we hebben haar adres dus we houden haar op de hoogte van alles. Tom vindt het ook niet leuk want ze konden goed met elkaar over weg. Ze mocht hem zelfs naar school brengen dus dat is al heel wat. Het gaat heel goed met ons en wij redden ons wel.

***

( © nieuwenweg 2001)

home          <<<— zwangerschap         —>>>eerste jaar